Guido Casaretto’nun “Başıboşlar, Gergedanlar ve Yanlış Anlamalar Hakkında” başlıklı kişisel sergisi, 10 Mayıs – 15 Ağustos 2025 tarihleri arasında YUNT’ta ziyaret edilebilir. Sergi, ziyaretçileri Casaretto’nun mekâna yerleştirdiği heykel kalıplarını kullanarak üreteceği bir çift at heykelinin yaratım sürecine tanıklık etmeye davet ediyor.
Haber:M.Haluk Yalçınkaya
Osmanlı döneminde Venedik ile İstanbul arasında yapılan ticari ilişkilere dair bir dizi araştırmaya rastlaması, Guido Casaretto’yu Osmanlı sultanının Venedik doçesinden hediye olarak tek boynuzlu at talep ettiği olağandışı bir diyaloğun ayrıntılarıyla buluşturur.* Bu karşılaşmanın ardından tek boynuzlu at imgesinin yarattığı zengin çağrışımların izini süren Casaretto, 19. yüzyılda İtalya’dan Türkiye’ye getirilmiş bronz döküm kalıplarının bir kopyasını YUNT’un sergi mekânına taşır. YUNT’un çevresinden topladığı atık malzemeleri at heykellerinin üretiminde kullanmak üzere biriktiren sanatçı, sergi süresine yayılan döküm sürecini izleyicilerin katılımına açarak, bir aradalığın olanaklarını araştıran toplumsal bir zemin oluşturuyor.
Sanat tarihçisi Agata Polizzi, YUNT’taki sergiye dair kaleme aldığı metinde, Casaretto’nun Doğu ile Batı arasındaki göçlerin bıraktığı izlere duyduğu ilgiyi sanatçının kökleriyle ilişkilendiriyor; sergiyi ise sanatçının belleğinden süzülen bir “duygusal arkeoloji” olarak tanımlıyor. Böylece Casaretto’nun kendi geçmişine yaptığı yolculuk, Akdeniz halklarının ortak hafızasıyla kesişirken; sergi, kişisel ve kolektif anlatıları yeniden düşünmeye alan açıyor.
Antik dönemlerden günümüze uzanan atlı heykel geleneği, Casaretto’nun tekrar, kopyalama ve çoğaltmaya yönelik jestleriyle sergide yeniden yorumlanıyor. Sanat tarihçisi ve eleştirmen Prof. Dr. Esra Aliçavuşoğlu’nun sergi metninde ifade ettiği gibi, sanatçı “binicisiz, imparatorsuz ve anti-kahraman bir at heykeliyle, yalnızca bilgiyi sahiplenmeyi değil, mekânın belleğini, izi sürülen formu ve kültürel aktarımları da odağına almaktadır.” Böylece “idealize edilmiş olanın ve zafer ikonografisinin bu baskın temsili, üzerine yüklenen anlamlardan sıyrılarak mekânın tarihsel belleğinin sınırlarında yavaşça silikleşir.”
